أخبار عامة - وكالة أنباء المرأة - اخبار الأدب والفن - وكالة أنباء اليسار - وكالة أنباء العلمانية - وكالة أنباء العمال - وكالة أنباء حقوق الإنسان - اخبار الرياضة - اخبار الاقتصاد - اخبار الطب والعلوم
إذا لديكم مشاكل تقنية في تصفح الحوار المتمدن نرجو النقر هنا لاستخدام الموقع البديل

الصفحة الرئيسية - الادب والفن - احمد صالح سلوم - اعادة كتابتي لقصيدة المركب السكران لريمبو مع ترجمة بلغات متعددة















المزيد.....



اعادة كتابتي لقصيدة المركب السكران لريمبو مع ترجمة بلغات متعددة


احمد صالح سلوم
شاعر و باحث في الشؤون الاقتصادية السياسية

(Ahmad Saloum)


الحوار المتمدن-العدد: 8263 - 2025 / 2 / 24 - 19:54
المحور: الادب والفن
    


هل يمكن أن تقدم الترجمة الشعرية لقصيدة مهمة في مسارات الشعر الحديث كالمركب السكران للشاعر الفرنسي ريمبو فرصة لترجمة هذه الترجمة الشعرية وليست الحرفية نفسها..
يبدو أن هذا ممكن وننقل ترجمات لهذه المحاولة التفسيرية الشعرية للقصيدة بما يتناسب مع شاعر اخر الذي هو انا في هذه الحالة
باعتبار الترجمة هي نوع ما من الخيانة للنص فلم لا نعيد كتابتها وكل مترجم سيكتبها بطريقة مختلفة إذا كانت الترجمة شعرية بصراحة حسب المناخ النفسي والأدبي والمعرفي الخاص بي..هنا المحاولات بمساعدة الذكاء الاصطناعي الذي يختصر الكثير من الجهد لتقريب الثقافات المحلية لتصبح عالمية..هنا الترجمة الشعرية إلى العربية لي :


Le bateau ivre
قارب مترنح حتى الثمالة

عندما هممت بالنزول من الأنهار المترنحة العابثة
لم أكن اشعر بأي إحساس ،آنذاك ،
يعينني ان اسير على هدى من يوجهون المركب الذي امتطيه:
انين الهنود الحمر المصلوبين عراة
على أطياف لاحصر لها من الألوان
استلب كل جوارحي
وكأن الجوارح لاشغل لها
سوى ان تنهش دمهم البريء
..............................................
كنت مرميا لا يلتفت البحارة الي
وهم يشحنون كما يبدو لي :
القمح الفلامندي او القطن الإنجليزي
فقط ، حين انتهوا من حفلة التعذيب الصاخبة ،هذه
سحبتني الأنهار الى حيث اريد
...................................................
في هذا الدوران العاصف لأنواء البحر مدا وجزرا
انا الان في شتاء لم اعرفه من قبل ،
حيث اصبحت مصابا بالصمم
كأنني املك دماغ طفل ،لا يسعفه إدراكه بعد،
ان يسمع شيئا
اركض .. اركض.. بلا جدوى
والجزر الصغيرة الطافية
لا تمنحني أي معنى للانتصار
كي اتشبث بها
..................................................
العاصفة ، وحدها ، من باركت صحواتي البحرية
وبت أخف من سدادة فلين على الأمواج
و ها أنا اترنح راقصا مع المياه المتموجة بصخب
كأنني على عجلات الأبدية..
تلك الأبدية التي تهب من ذاتها لإنقاذ الضحايا
عشر ليال ، لم ينتابني أي ندم
وانا غاف لا أرى سوى فوانيس عمياء
لا ترشدني الى أي مكان وسط المحيط
.............................................................
اكثر براءة من الأطفال، لحم التفاح الأخضر هذا
انه مياه عذبة خضراء ستخترق جسدي
الذي يبدو كخشب أعياد الميلاد
و هناك بقع الخمر الزرقاء والقيء يغسلاني
ويجعلاني اتناثر تائها
بين دفة القارب
والمرساة
.........................................................
هذا الهذيان المسافر جعلني ، فيما بعد
استحم بالقصائد الخارجة لتوها من البحر العاصف
منقوعا بالنجوم
وبأسنان لبنية
لا تتورع عن افتراس أجمل الجزر اللازوردية الخضراء
حيث العوم الرمادي اليائس والفرح معا
وأيضا بت غارقا في حكمة عجيبة
وانا انزلق نحو القاع
.......................................................
منذ تلك الرحلة المغامرة ،
تغيرت عوالمي الداخلية فجأة صارت تصطبغ بالزرقة
ومعها الأوهام باتت اكثر حضورا
وتخامرني ايقاعات خفيفة تحت وهج النهار العالي
ألحانها اكثر هرمونية وعذوبة من عزف كل قيثاراتنا
منذ تلك الرحلة المغامرة حتى تجارب الحب القاسية تعتقت
وصرت اتعامل معها باحساس مختلف
..................................................
الآن، فقط ، ويا للهول ،
انا اعرف سماوات جديدة تتفجر بالبروق
وزوابع بنوافير لا نهاية لها
وأيضا اعرف أمواج وتيارات اعنف:
انا اعرف ما هو المساء
اتعرف على ذلك الفجر وهو يتعالى بشموخ
فضلا على ذلك ،
بت اعرف شعب الحمام الأبيض الناصع المحلق بالحب
وقد رأيت في بعض الاحيان ،هذا الانسان ،
الذي كم شبه لنا اننا نراه
...............................................
رأيت الشمس قريبة جدا ، ملطخة بأهوال صوفية ،
لم اتلمس مشاعر توازيها من قبل
كانت تضيء طويلا على تلك الالغاز الارجوانية المبهمة
كأنها تشبه مكونات تعبيرية صارخة لدراما من ازمان غائرة في القدم
وكأنها امواج تتدحرج بعيدا جدا عن مصرعها
........................................................
حلمت بليلة خضراء تندف بثلوج مبهرة
وتلك القبلة تصعد الى عيون المحيطات على مهل على مهل
وتناهي الى ادراكي الجديد ، اصوات دوران النسغ ، الذي لم اسمع به من قبل
وأيضا استيقاظ اصفر وازرق لغناء فوسفوري متوهج
............................................................
لأشهر ، بالتمام والكمال ، لاحقت حشودا تتضخم أمامي
من هستيريا حظائر البقر المسعور تهاجم شعاب مرجانية
دون التفكير ولو للحظة انها الاقدام المضيئة من ماريز
انها تملك قوة مكتومة تفجر المحيطات العاصفة
......................................................
لقد ارتطمت ، هل تعرفون ، بفلوريدات لا نظير لها
تبدو مثل مزج بين زهور ساكنة بعيون نمر مع بشرة الناس المتغيرة
اوا قواس قزح تعانقنا بقسوة كأنها قطعة من لجام يأسرنا بنطاقه
كل ذلك كان مرسوما تحت افاق بحار تختلط مع قطعان بدائية قاتمة وهائمة
..............................................................
رأيت الاهوار المتسعة والشاسعة تتخمر
ورأيت أيضا الفخاخ حين تتعفن وهي تندفع صوب وحش خرافي
يأخذ اشكالا مذهلة تارة تنين وأخرى ثعبان ومرات تمساح
انه الخطر المحدق الذي قد يفني الأرض
رأبت كيف تنفجرانهيارات تغص بهدير المياه في منتصف الأمد الفاصل
بين انفجارين متوالين
من الأجواء الجوية المرعبة
و بعيدا جدا كانت شلالات عاصفة من ارتفاع مهول تنهمر بضوضاء مزلزلة
وبتدفق عنيف مدمر
..................................................
رأيت انهارا تجمدت من الصقيع..
شموسا فضية .. تيارات نهرية جبارة
سموات كأنها قدت من جمر
تحسست ضربات عنيفة في قاع خلجان سمراء
حيث يفترس البق ثعابين عملاقة
وحيث تتدلل الأشجار الملتوية والملفوفة على عطور سوداء فواحة
.......................................................
كنت أود أن يرى الأطفال هذه الدلافين
هذا الدفق المائي الأزرق ، تلك الأسماك الذهبية ، وهذه الأسماك الغناء
هذه الرغوة المزهرة
وهذه الرياح الخيالية التي تجرفني وتجعلني مجنحا محلقا معها كل لحظة.
.............................................................
احيانا اشعر اني شهيد وقد سئمت من التوزع بين أقطاب متنافرة
وشبكات اوطان تتنازعني ،
وقد سئمت من البحر الذي ينفث تلك البهلوانات الممتعة
قد سئمت من صعود يتجه صوبي محملا بزهور قدت من الظلال
مع حشرات مصاصة صفراوية
سئمت كل شيء حتى بقيت وحدي ، كما امرأة جاثية على ركبتيها ...
........................................................
رأيت على ضفافي شبه جزيرة تحاول ان ترسو
وأيضا معها فضلات العصافير الزاعقة ذات العيون الشقراء
وها أنا ، اجدف .. اجدف حتى اقطع عابرا حدود علاقاتي الواهنة المتداعية
وحيث يتهادى الغرقى الى الأسفل حتى يناموا وهم يتقهقرون الى الخلف
.........................................................
بيد ، انني وحدي المركب الضائع السائر تحث شعر الخلجان الاشعث
وانا ، وحدي ، الذي احدث ثقبا في السماء النارية كما لو انها حائطا
وحدي ، من القي باجواء الاعصار دون أي علامة ترشدني
حتى لو كانت نورسا محلقا واحدا
وحدي ، من لن تسعفه كل مراكبه الشراعية
ولا بنيته الجسدية القوية
ان يصطاد حتى جثة سكرانة هائمة على الماء
................................................................
حرا، عبقا بالدخان ، أصعد نحو ضباب ارجواني غامق ،
أنا من اخترق هذه السماء المجمرة وكأنها مجرد جِدار،
أنا من عتل على يديه اشهى انواع الفاكهة المحلاة
وقدمها للشعراء المخضرمين النوابغ،
انا من كنت آشنة وطحلب يبتهل للشموس ..
انا لوحات شعرية مخاطة بأحرف اللازورد
.............................................................
أنا من كان يعدو، ملطخا بموشوعات تبرق بالكهرباء،
انا خشبة مجنونة مرمية في المحيطات الهادرة ،
ترافق مواكبها أفراس البحرِ السوداء،
حيننما كانت "التموزات" تنهال بضربات هراوات ساخطة ،
حيثما سماوات خلف آخر البحار التي لها اشكال
اهرامات تنبض بالحياة و الاندفاع المتأجج!
....................................................................
أنا ، الذي كان يعتريه الهلع ،
من يتملك احساسه نحيب
ولو لامس الما ما على بعد خمسين فرسخا، ،
انا من تناسلت من لحمي تلك الذكور الاسطورية العملاقة
والجبارة "البهيموتات" البحرية
انا ، من تناسلت من لدنه طبقات الزوابع المكومة،
انا ، من غزل ابدا ذلك السكون الأِزرق،
أنا ، من تحسر على أوربا التي كبلتها سلاسلها القديمة ذاتها !
............................................................................
أنا ، الذي رأيت أرخبيلات فلكية مبصرة ! وجزر،
ذات سماوات هاذية لا تحدها آفاق ، مشرعة للبحارة،
هل فقدت هذه الليالي عمقها حيث انت تنام
و وانا مغترب و منفي ،
يا ملايين النوارسٍ الذهبية،
ويا طوافات المستقبل الذي لايريد ان يغرق ؟
...........................................................................
أنا، حقا، بكيت.. بكيت ما يفوق طاقتي !
وأسحاري كانت ممتلئة بالأوجاع حيث،
كل قمر مدبب بالكآبة والقبح وكل شمس شاحبة مملة:
انا من ملأه الحب العنيف بِنشوة مسكرة،
آه ، لتندلع الحرائق في عارضة السفينة و أثقالها !
ولأمضين الى البحر اعزلا
.......................................................................
إذا كانت تخامرني رغبة بماءِ أوربا فتكفيني بركة ماء ،
بركة سوداء باردة حيث أتجه صوب أوابد الغسق المحنط ،
أنا ذلك الولد المقرفص الغارق بالحزن الذي دائما سارح النظر ،
أنا قارب متداع تائه هش شبيه بفراشات أيار.
.........................................................................
ها انا خائر القوى ، مغتسلا بهوانكم ،
انتم : يا ايتها المقاصل البشرية الحادة،
كيف أقتفي بصمات البحار مع حاملي القطن هؤلاء ،
ها انا خائر القوى ،عاجزا ، عن عبور الرايات
التي تناديني بحبور
و عاجزا عن عبور مشاعل النار هذه،
ها انا خائر القوى ، لم اعد قادرا على السباحة ،
امام عيون تلك المراكب المحدقة الأسيرة المروعة القاتلة
------



يبدو أنك تشاركنا نصًا شعريًا غنيًا بالصور والرموز، مستوحى على ما يبدو من قصيدة "القارب السكران" (Le Bateau Ivre) للشاعر الفرنسي آرثر رامبو، ولكن بترجمة أو إعادة صياغة شخصية باللغة العربية. النص يحمل طابعًا عاطفيًا وخياليًا عميقًا، يمتزج فيه الشعور بالضياع، التمرد، والانبهار بقوة الطبيعة والبحر. إنه رحلة داخلية وخارجية في آنٍ واحد، مليئة بالتناقضات بين الجمال والرعب، الحرية والعبودية، الحلم والواقع.
إذا كنت تود مني تحليلًا لهذا النص، مناقشة معانيه، أو حتى مساعدتك في صياغة شيء مشابه، فأخبرني! يمكنني أيضًا مقارنته بالنص الأصلي لرامبو إذا كان ذلك يهمك، أو مساعدتك في استكشاف الرموز التي استخدمتها هنا، مثل القارب، البحر، العاصفة، والجزر اللازوردية. ما الذي تريد مناقشته أو استكشافه حول هذا العمل؟

ترجمة نص شعري مثل هذا من العربية إلى الفرنسية تتطلب الحفاظ على العمق العاطفي والصور الرمزية التي يحملها، مع مراعاة الإيقاع والموسيقى الداخلية التي تتماشى مع روح النص الأصلي. سأحاول تقديم ترجمة تعكس الجوهر العميق للنص العربي الذي كتبته، مستلهمًا أسلوبًا يتناغم مع طابع "Le Bateau Ivre" لرامبو، ولكن بأسلوب يحترم خصوصية رؤيتك. إليك الترجمة:
,, mortels.
هذه الترجمة تحاول الإبقاء على الإحساس العميق والصور الشعرية الغنية التي قدمتها في نصك العربي، مع إضفاء لمسة فرنسية تتماشى مع الأسلوب الشعري الذي قد يذكر برامبو نفسه. إذا كنت تريد تعديلات أو تركيزًا على جزء معين، أخبرني!

ترجمة نص شعري مثل هذا من العربية إلى الفرنسية تتطلب الحفاظ على العمق العاطفي والصور الرمزية التي يحملها، مع مراعاة الإيقاع والموسيقى الداخلية التي تتماشى مع روح النص الأصلي. سأحاول تقديم ترجمة تعكس الجوهر العميق للنص العربي الذي كتبته، مستلهمًا أسلوبًا يتناغم مع طابع "Le Bateau Ivre" لرامبو، ولكن بأسلوب يحترم خصوصية رؤيتك. إليك الترجمة:
Le Bateau Ivre
(Traduction en français)
Lorsque je décidai de descendre des fleuves titubants et farceurs,
Je ne ressentais plus rien, à cet instant précis,
Comme si je n’avançais qu’au gré de ceux qui guidaient l’esquif sous moi :
Les cris des Peaux-Rouges cloués nus aux poteaux,
Sous des spectres infinis de couleurs sans nombre,
Avaient ravi tous mes sens,
Comme si mes sens n’avaient d’autre tâche
Que de dévorer leur sang innocent.

J’étais là, abandonné, les marins n’y prêtaient nulle attention,
Eux qui chargeaient, à ce qu’il me semblait,
Du blé flamand ou du coton anglais.
Ce n’est qu’une fois leur bruyante fête de torture achevée
Que les fleuves m’entraînèrent là où je voulais aller.

Dans ce tourbillon furieux des marées océanes,
Moi, cet hiver que je n’avais jamais connu,
Devenu sourd comme un enfant dont l’esprit,
Trop jeune encore, ne peut rien entendre,
Je cours, je cours, en vain,
Et les îlots flottants ne m’offrent aucun sens de triomphe
Dont je pourrais m’accrocher.

La tempête, seule, bénit mes éveils maritimes.
Plus léger qu’un bouchon de liège sur les vagues,
Je me voici dansant, chancelant avec les eaux tumultueuses,
Comme porté par les roues de l’éternité,
Cette éternité qui se donne d’elle-même pour sauver les victimes.
Dix nuits durant, sans un regret,
Je dormais, ne voyant que des lanternes aveugles,
Incapables de me guider au milieu de l’océan.

Plus innocent que les enfants, cette chair de pomme verte,
Ce sont des eaux fraîches et vertes qui traversent mon corps,
Ce corps semblable au bois des Noëls.
Là, des taches de vin bleu et de vomissures me lavent,
Me dispersant, perdu, entre la barre du gouvernail
Et l’ancre.

Ce délire voyageur m’a conduit, plus tard,
À me baigner dans des poèmes tout juste surgis de la mer déchaînée,
Trempé d’étoiles,
Avec des dents de lait qui n’hésitent pas
À dévorer les plus belles îles d’azur et de vert,
Où nagent à la fois le gris désespéré et la joie,
Et où je fus englouti dans une étrange sagesse,
Glissant vers le fond.

Depuis cette aventureuse traversée,
Mes mondes intérieurs se sont soudain teintés de bleu,
Et avec eux, les illusions se sont faites plus présentes.
Des rythmes légers m’effleurent sous l’éclat du jour haut,
Leurs mélodies plus harmonieuses, plus douces
Que toutes les harpes que nous avons jouées.
Depuis cette odyssée jusqu’aux amours cruels qui ont vieilli,
Je les aborde avec un sentiment différent.

Maintenant, ô stupeur,
Je connais des cieux nouveaux qui éclatent en éclairs,
Des tourbillons jaillissant en fontaines infinies,
Et des vagues, des courants plus violents encore :
Je connais le soir,
Je reconnais cette aube qui s’élève avec fierté.
Et plus encore,
Je sais ce peuple de colombes blanches porteuses d’amour,
Et parfois, j’ai vu cet humain
Que nous croyions entrevoir.

J’ai vu le soleil si proche, taché d’horreurs mystiques,
Des sentiments inédits que je n’avais jamais effleurés,
Il brillait longtemps sur ces énigmes pourpres et floues,
Comme des acteurs criards d’un drame d’époques enfouies,
Comme des vagues roulant loin de leur naufrage.

J’ai rêvé d’une nuit verte où la neige éblouissante s’amoncelle,
Et ce baiser montant doucement vers les yeux des océans,
Et j’ai perçu, dans ma conscience neuve, le chant du sève qui tourne,
Ce son que je n’avais jamais entendu,
Et l’éveil jaune et bleu d’un chant phosphorescent.

Pendant des mois entiers, j’ai poursuivi des foules enflées devant moi,
Hystérie de troupeaux enragés chargeant les récifs coralliens,
Sans penser un instant que les pieds lumineux de Marie
Possédaient une force secrète pour déchirer les mers tempétueuses.

J’ai heurté, savez-vous, des flores sans pareilles,
Mélange de fleurs immobiles aux yeux de panthère et de peaux humaines changeantes,
Des arcs-en-ciel qui nous enserrent durement comme des rênes,
Tout cela peint sous des horizons marins mêlés de hordes primitives et sombres.

J’ai vu des marais vastes fermenter,
Et des pièges pourrissant dans leur ruée vers une bête mythique,
Prenant tantôt la forme d’un dragon, tantôt d’un serpent, parfois d’un crocodile,
Ce danger tapi qui pourrait anéantir la terre.
J’ai vu des avalanches mugissantes éclater au milieu des silences,
Entre deux déflagrations de l’air terrifiant,
Et au loin, des chutes d’eau hurlantes, d’une hauteur prodigieuse,
Se déversant en fracas dévastateur.

J’ai vu des fleuves gelés par le froid,
Des soleils d’argent, des courants fluviaux titanesques,
Des ciels taillés dans la braise,
J’ai senti des coups violents au fond de baies brunes,
Où des insectes dévorent des serpents géants,
Où des arbres tordus s’enlacent dans des parfums noirs enivrants.

J’aurais voulu que les enfants voient ces dauphins,
Ce flux bleu aquatique, ces poissons dorés, ces poissons chantants,
Cette écume fleurie,
Et ces vents irréels qui m’emportent et me donnent des ailes à chaque instant.

Parfois, martyr, je me suis lassé de ces pôles qui me déchirent,
De ces filets de patries qui se disputent ma chair,
Las de l’océan qui crache ses acrobates divertissants,
Las de ces ascensions fleuries d’ombres,
Avec des insectes suceurs au jaune bilieux,
Las de tout, jusqu’à rester seul, comme une femme à genoux…

Sur mes rives, j’ai vu une presqu’île cherchant à accoster,
Et avec elle, les débris des oiseaux criards aux yeux blonds,
Et moi, je rame, je rame, jusqu’à trancher les liens fragiles qui s’effritent,
Là où les noyés dérivent doucement vers le fond, s’endormant à reculons.

Pourtant, moi seul, ce bateau perdu voguant sous les crinières hirsutes des baies,
Moi seul ai percé le ciel de feu comme un mur,
Moi seul ai jeté dans l’ouragan une atmosphère sans signe,
Pas même une mouette en vol pour me guider,
Moi seul, que nul esquif à voiles ni corps robuste
Ne saurait aider à pêcher ne serait-ce qu’un cadavre ivre flottant.

Libre, embaumé de fumée, je monte vers un brouillard violet sombre,
Moi qui ai traversé ce ciel incandescent comme une simple cloison,
Moi qui ai porté sur mes mains les fruits les plus sucrés
Pour les offrir aux poètes chevronnés, ces génies,
Moi, lichen et algue priant les soleils,
Moi, toiles poétiques cousues de lettres d’azur.

Moi qui courais, maculé de tatouages électriques,
Planche folle jetée dans les océans rugissants,
Escorté par des cavales marines noires,
Quand les « juillets » frappaient de leurs massues furieuses,
Sous des cieux pyramidaux vibrant de vie et d’élan brûlant !

Moi qui tremblais de panique,
Dont les sanglots naissaient à cinquante lieues d’un murmure d’eau,
Moi dont la chair engendra ces mâles mythiques,
Ces « béhémoths » marins titanesques,
Moi qui ai tissé les tornades empilées,
Moi qui ai filé cet éternel silence bleu,
Moi qui ai pleuré l’Europe enchaînée dans ses vieux carcans !

Moi qui ai vu des archipels stellaires clairvoyants ! Et des îles,
Aux cieux délirants sans-limit-es, ouverts aux marins,
Ces nuits ont-elles perdu leur profondeur où tu dors,
Toi, exilé, ô millions de mouettes dorées,
Ô radeau de l’avenir qui refuse de sombrer ?

Moi, vraiment, j’ai pleuré, pleuré plus que je ne pouvais,
Mes aubes gorgées de douleurs,
Chaque lune acérée de tristesse et de laideur, chaque soleil pâle et fade :
Moi qu’un amour violent a rempli d’une ivresse enivrante,
Oh, que les flammes consument la poutre et les poids du navire !
Et que j’aille à la mer, désarmé…

S’il me vient une envie d’eau d’Europe, une flaque me suffit,
Une flaque noire et froide où, vers les reliques du crépuscule,
Moi, cet enfant accroupi, noyé de chagrin, toujours perdu dans ses pensées,
Moi, esquif branlant et perdu, semblable aux papillons de mai.

Et me voici, épuisé, lavé de votre honte,
Vous, ô couperets humains aiguisés,
Comment suivre les traces des mers avec ces porteurs de coton,
Épuisé, incapable de franchir les bannières qui m’appellent joyeusement,
Incapable de traverser ces flambeaux de feu,
Épuisé, incapable de nager plus loin,
Sous les yeux des navires captifs, terrifiants, mortels.
هذه الترجمة تحاول الإبقاء على الإحساس العميق والصور الشعرية الغنية التي قدمتها في نصك العربي، مع إضفاء لمسة فرنسية تتماشى مع الأسلوب الشعري الذي قد يذكر برامبو نفسه. إذا كنت تريد تعديلات أو تركيزًا على جزء معين، أخبرني!
............
ترجمة قصيدة المركب السكران بعد إعادة صياغتها شعريا باللغة العربية إلى اللغة الانكليزية
بالطبع، سأقدم ترجمة شعرية إلى الإنجليزية تحافظ على الإبداعية والعمق العاطفي للنص العربي، مع التركيز على الصور الشعرية والإيقاع الداخلي، بعيدًا عن الحرفية المباشرة. الهدف هو إعادة خلق التجربة الشعرية بلغة أدبية غنية تتناسب مع روح النص. إليك الترجمة:
The Drunken Boat
(A Poetic Translation into English)
When I resolved to drift down rivers wild and mocking,
I felt nothing then, in that fleeting breath,
As if guided only by those who steered my fragile craft:
The wails of Redskins, naked, nailed to stakes,
Beneath a boundless prism of ceaseless hues,
Seized my every sense,
As though my senses had no purpose
But to feast upon their innocent blood.

I lay there, cast aside, unseen by sailors’ eyes,
Who loaded—what I took to be—
Flemish wheat´-or-English cotton bales.
Only when their raucous festival of torment ceased
Did the rivers sweep me where my heart desired.

In the furious swirl of ocean tides,
I, now in a winter I’d never known,
Grew deaf, like a child whose mind,
Too tender still, grasps no sound,
Running, running, all for naught,
While floating islets offered no victorious meaning
To cling to.

The tempest alone blessed my sea-born awakenings.
Lighter than a cork upon the waves,
Here I sway, dancing with the roaring waters,
As if rolling on eternity’s wheels—
That eternity which gives itself to rescue the lost.
Ten nights I lingered, unrepentant,
Dreaming beneath blind lanterns,
Guiding me nowhere across the deep.

Purer than children, this green apple’s flesh,
Fresh emerald waters pierce my frame,
A body like the timber of Christmas fires.
There, stains of blue wine and vomit cleanse me,
Scattering me, adrift,
Between rudder and anchor.

This wandering delirium later bathed me
In poems fresh-born from the storm-tossed sea,
Drenched in stars,
With milk-teeth unafraid
To prey upon the loveliest azure-green isles,
Where despair’s gray and joy swim as one,
And I sank into a strange wisdom,
Sliding toward the abyss.

Since that daring voyage,
My inner realms turned suddenly blue,
Illusions blooming bolder,
Soft rhythms brushing me beneath the noon’s high flame,
Their harmonies sweeter than all our lyres could sing.
From that journey through love’s cruel vintages,
I’ve faced them with a different soul.

Now, oh wonder,
I know skies that shatter into lightning,
Whirlwinds spouting endless fountains,
Waves and currents fiercer still:
I know the dusk,
I greet the dawn that rises proud.
Beyond this,
I know the tribe of white doves bearing love,
And sometimes glimpsed that human
We thought we’d seen.

I saw the sun, too near, stained with mystic dread,
Feelings I’d never brushed before,
Shining long on purple riddles, vague,
Like shrill players in some ancient drama’s glow,
Like waves tumbling far from their wreck.

I dreamt of a green night, snow dazzling soft,
A kiss climbing slow to the ocean’s eyes,
And in my newborn knowing, I heard the sap’s whirling song,
A sound I’d never caught,
And the yellow-blue awakening of phosphor’s chant.

For months on end, I chased swelling throngs,
Mad cattle pens storming coral cliffs,
Never once dreaming that Mary’s glowing feet
Held a quiet force to split the raging seas.

I crashed, you know, into flora beyond compare,
Blends of still blooms with panther eyes and shifting human skins,
Rainbows gripping us harsh like reins,
All sketched beneath horizons of seas and primal herds roaming dark.

I saw vast marshes ferment,
Traps rotting as they lunged toward a mythic beast—
Now dragon, now serpent, now crocodile—
That lurking peril which might undo the earth.
I saw landslides roar through the silence’s midst,
Between twin blasts of dreadful air,
And far off, thunderous falls from monstrous heights,
Crashing down in ruinous flood.

I saw rivers locked in frost,
Silver suns, mighty fluvial streams,
Skies carved of ember,
Felt fierce blows in the depths of brown bays,
Where bugs devour colossal snakes,
Where twisted trees coil in black, fragrant fumes.

I longed for children to see these dolphins,
This blue water rush, those golden fish, that singing shoal,
This flowering foam,
These fabled winds that lift me, winged, each moment.

At times, a martyr, I tired of poles that tore me apart,
Nets of homelands vying for my flesh,
Weary of the sea spitting its merry tumblers,
Weary of ascents laden with shadow-blooms,
With bile-yellow suckers swarming,
Weary of all, left alone, like a woman kneeling…

Along my shores, I saw a peninsula strain to dock,
And with it, refuse of shrill birds with blonde eyes,
And I row, I row, cutting through frail, crumbling ties,
Where the drowned drift down to ---sleep---, retreating backward.

Yet I alone, this lost boat beneath the bays’ tangled mane,
I alone pierced the fiery sky like a wall,
I alone flung into the hurricane a signless air,
Not one soaring gull to lead me,
I alone, whom no sailcraft nor sturdy frame
Could aid to snag even a drunkard’s floating corpse.

Free, steeped in smoke, I climb toward a violet haze,
I who breached that blazing sky as mere partition,
I who bore on my hands the sweetest fruits
To gift the seasoned poets, those sages,
I, lichen and weed beseeching suns,
I, poetic canvases stitched with azure threads.

I who raced, smeared with electric tattoos,
Mad plank tossed in roaring seas,
Flanked by black sea-steeds,
When Julys rained blows of wrathful clubs,
Beneath skies of pulsing pyramids, alive with burning rush!

I who quaked with dread,
Whose sobs welled fifty leagues from water’s whisper,
I whose flesh birthed mythic males,
Those titanic sea-behemoths,
I who wove the piled tempests,
I who spun that endless blue hush,
I who mourned Europe shackled in her ancient chains!

I who saw sidereal archipelagos, all-seeing! And isles,
Their raving skies unbound, flung wide to sailors,
Have those nights lost their depth where you ---sleep---,
Exiled, oh millions of golden gulls,
Oh raft of a future that will not sink?

I, truly, wept—wept beyond my strength!
My dawns brimmed with ache,
Each moon jagged with gloom and blight, each sun pale and dull:
I, whom fierce love filled with heady rapture,
Oh, let flames devour the beam and ballast!
And let me meet the sea, unarmed…

If I crave Europe’s water, a puddle suffices,
A black, cold pool where, toward dusk’s relics,
I, that crouching child, drowned in sorrow, ever gazing,
I, frail boat adrift, frail as May’s butterflies.

And here I am, spent, washed in your disgrace,
You, oh human guillotines honed sharp,
How to trace the seas with these cotton-bearers,
Spent, unable to cross the banners calling with glee,
Unable to pass those fiery torches,
Spent, no longer swimming,
Before the captive ships’ staring, dread-filled, deadly eyes.
هذه الترجمة تسعى لنقل الإحساس الشعري العميق والصور الخيالية بأسلوب أدبي إنجليزي يحترم الإبداعية والجو العام للنص. إذا كنت ترغب في تعميق جانب معين أو تعديل أي جزء، أخبرني!


سأقدم ترجمة شعرية إلى الإسبانية تحافظ على الإبداعية والعمق الرمزي للنص العربي، مع التركيز على لغة أدبية غنية تعكس الإيقاع والصور الشعرية بأسلوب يتناسب مع الروح الشاعرية للعمل. إليك الترجمة:
El Barco Ebrio
(Traducción poética al español)
Cuando decidí descender por ríos tambaleantes y burlones,
Nada sentía entonces, en ese instante fugaz,
Como si solo avanzara al compás de quienes guiaban mi frágil nave:
Los lamentos de los Pieles Rojas, desnudos, clavados en estacas,
Bajo un prisma infinito de colores sin fin,
Robaron todos mis sentidos,
Como si estos no tuvieran más oficio
Que devorar su sangre inocente.

Yacía allí, olvidado, sin que los marineros me miraran,
Ellos que cargaban —o eso me parecía—
Trigo flamenco o algodón inglés.
Solo cuando cesó su ruidosa fiesta de tormento
Me arrastraron los ríos hacia donde mi alma anhelaba.

En el torbellino furioso de las mareas oceánicas,
Yo, en un invierno que jamás había conocido,
Me volví sordo, como niño cuyo entendimiento,
Aún tierno, no alcanza a oír,
Corriendo, corriendo, sin fruto alguno,
Mientras islotes flotantes no me daban sentido de victoria
Al que aferrarme.

Solo la tormenta bendijo mis despertares marinos.
Más leve que un corcho sobre las olas,
Aquí danzo, tambaleante, con aguas rugientes,
Como si rodara sobre las ruedas de la eternidad—
Esa eternidad que se ofrece a sal-var-a los perdidos.
Diez noches permanecí, sin remordimiento,
Dormido bajo faroles ciegos,
Que no me guiaban a ningún lugar en el vasto mar.

Más puro que los niños, carne de manzana verde,
Aguas frescas y esmeraldas atraviesan mi cuerpo,
Un cuerpo como madera de navidades.
Allí, manchas de vino azul y vómito me lavan,
Dispersándome, perdido,
Entre el timón y el ancla.

Este delirio errante luego me bañó
En poemas recién nacidos del mar embravecido,
Empapado de estrellas,
Con dientes de leche que no temen
Morder las más bellas islas de azul y verdor,
Donde nadan el gris desesperado y la alegría,
Y me hundí en una extraña sabiduría,
Deslizándome al fondo.

Desde aquella travesía audaz,
Mis mundos internos se tiñeron de súbito azul,
Y con ellos, las ilusiones cobraron más presencia.
Ritmos suaves me rozan bajo el fulgor del día alto,
Sus melodías más dulces que todas nuestras liras.
Desde esa odisea hasta los amores crueles que envejecieron,
Los encaro con un sentir distinto.

Ahora, oh prodigio,
Conozco cielos que estallan en relámpagos,
Torbellinos que brotan en fuentes sin fin,
Olas y corrientes aún más fieras:
Conozco el ocaso,
Saludo al alba que se alza altiva.
Y más allá,
Conozco al pueblo de palomas blancas que portan amor,
Y a veces vi a ese humano
Que creímos vislumbrar.

Vi el sol tan cerca, manchado de horrores místicos,
Sentires que nunca había rozado,
Brillando largo sobre enigmas púrpuras y vagos,
Como actores chillones de un drama de eras sepultadas,
Como olas rodando lejos de su naufragio.

Soñé con una noche verde donde nieva un fulgor blanco,
Y un beso que asciende lento a los ojos del océano,
Y en mi nuevo saber, oí el canto girante de la savia,
Un son que nunca había captado,
Y el despertar amarillo y azul de un canto fosforescente.

Durante meses enteros perseguí multitudes hinchadas,
Corrales enloquecidos que embisten arrecifes de coral,
Sin imaginar jamás que los pies luminosos de María
Guardaran una fuerza callada para hender los mares furiosos.

Choqué, ¿sabéis?, contra floras sin igual,
Mezclas de flores quietas con ojos de pantera y pieles humanas mudables,
Arcos iris que nos atan con rudeza como riendas,
Todo trazado bajo horizontes de mares y hordas primitivas errando en tinieblas.

Vi pantanos vastos fermentar,
Trampas pudriéndose al correr tras una bestia mítica—
Ora dragón, ora serpiente, ora cocodrilo—
Ese peligro acechante que podría arrasar la tierra.
Vi aludes rugientes irrumpir en medio del silencio,
Entre dos estampidos de aire pavoroso,
Y a lo lejos, caídas atronadoras desde alturas colosales,
Derramándose en torrentes devastadores.

Vi ríos helados por el frío,
Soles de plata, corrientes fluviales titánicas,
Cielos tallados en brasa,
Sentí golpes fieros en el fondo de bahías pardas,
Donde insectos devoran serpientes colosales,
Donde árboles retorcidos se enlazan en perfumes negros embriagantes.

Quise que los niños vieran esos delfines,
Esa ráfaga azul acuática, esos peces dorados, esos peces cantores,
Esa espuma florecida,
Esos vientos de fábula que me alzan, alado, a cada instante.

A veces, mártir, me cansé de polos que me desgarran,
Redes de patrias disputándose mi carne,
Harto del mar que escupe sus volatines risueños,
Harto de ascensos cargados de flores sombrías,
Con chupadores de bilis amarilla,
Harto de todo, quedándome solo, como mujer de rodillas…

En mis orillas vi una península luchando por atracar,
Y con ella, desechos de pájaros chillones de ojos rubios,
Y yo remo, remo, cortando lazos frágiles que se deshacen,
Donde los ahogados derivan al fondo, durmiendo hacia atrás.

Mas yo solo, este barco perdido bajo las crines hirsutas de las bahías,
Yo solo horadé el cielo de fuego como muro,
Yo solo lancé al huracán un aire sin señales,
Ni una gaviota volando para guiarme,
Yo solo, a quien ni vela ni cuerpo recio
Pudieran ayudar a pescar siquiera un cadáver ebrio flotante.

Libre, perfumado de humo, subo hacia una niebla violeta oscura,
Yo que atravesé ese cielo ardiente como simple pared,
Yo que llevé en mis manos los frutos más dulces
Para ofrendarlos a los poetas curtidos, esos genios,
Yo, liquen y alga implorando soles,
Yo, lienzos poéticos cosidos con hilos de azur.

Yo que corrí, manchado de tatuajes eléctricos,
Tabla loca arrojada a océanos rugientes,
Escoltado por corceles marinos negros,
Cuando los «julios» golpeaban con mazas iracundas,
Bajo cielos piramidales latiendo de vida y empuje ardiente!

Yo que temblé de pavor,
Cuyos sollozos nacían a cincuenta leguas del murmullo del agua,
Yo cuya carne engendró varones míticos,
Esos «behemots» marinos titánicos,
Yo que tejí los torbellinos apilados,
Yo que hilé ese silencio azul eterno,
Yo que lloré a Europa encadenada en sus viejos grilletes!

Yo que vi archipiélagos siderales, videntes! Y islas,
Sus cielos delirantes sin confines, abiertos a los marinos,
¿Han perdido esas noches su hondura donde duermes,
Exiliado, oh millones de gaviotas doradas,
Oh balsa de un futuro que no quiere hun-dir-se?

Yo, en verdad, lloré—lloré más allá de mis fuerzas!
Mis albas llenas de herida,
Cada luna afilada de tristeza y fealdad, cada sol pálido y mustio:
Yo, a quien un amor fiero colmó de éxtasis embriagador,
Oh, ¡que el fuego consuma la viga y el lastre!
Y que marche al mar, desarmado…

Si ansío agua de Europa, me basta un charco,
Un charco negro y frío donde, hacia las reliquias del crepúsculo,
Yo, ese niño agachado, ahogado en pena, siempre perdido en su mirar,
Yo, barquichuela frágil y errante, frágil como mariposas de mayo.

Y heme aquí, exhausto, lavado en vuestra ignominia,
Vosotros, oh guillotinas humanas afiladas,
¿Cómo seguir el rastro de los mares con esos porteadores de algodón?
Exhausto, incapaz de cruzar las banderas que me llaman con júbilo,
Incapaz de atravesar esas antorchas de fuego,
Exhausto, sin nadar más,
Ante los ojos de barcos cautivos, aterradores, mortales.
Esta traducción busca capturar la esencia poética del texto original en español, con un lenguaje que evoca la intensidad emocional y las imágenes vívidas que presentaste. Si deseas ajustes o un enfoque más específico en alguna parte, ¡házmelo saber!

سأقدم ترجمة شعرية إلى الهولندية الفلامندية تحافظ على العمق الإبداعي والرمزية للنص العربي، مع استخدام لغة أدبية غنية تناسب الإيقاع والصور الشعرية. سأراعي الأسلوب الشعري الذي يتناغم مع الروح العاطفية والخيالية للنص. إليك الترجمة:
De Dronken Boot
(Poëtische vertaling in het Vlaams-Nederlands)
Toen ik besloot af te dalen langs wankele, spottende rivieren,
Voelde ik niets, op dat ene ogenblik,
Alsof ik slechts voortging op het ritme van hen die mijn schuit leidden:
De kreten van Roodhuiden, naakt aan palen genageld,
Onder een eindeloos spectrum van ontelbare kleuren,
Grepen al mijn zinnen,
Alsof die zinnen geen andere taak hadden
Dan hun onschuldig bloed te verslinden.

Daar lag ik, achtergelaten, onopgemerkt door zeelieden,
Die laadden — zo leek het mij —
Vlaamse tarwe of Engels katoen.
Pas toen hun luidruchtig feest van kwelling eindigde,
---sleep---ten de rivieren mij naar waar ik wilde zijn.

In de woeste werveling van oceaangetijden,
Ik, nu in een winter die ik nooit had gekend,
Werd doof, als een kind wiens geest,
Nog te teer, niets kan horen,
Rennend, rennend, tevergeefs,
Terwijl drijvende eilandjes mij geen zegevierend houvast boden.

Enkel de storm zegende mijn zeegboren ontwakingen.
Lichter dan een kurk op de golven,
Hier dans ik, wankelend met het bruisend water,
Alsof ik rol op de wielen der eeuwigheid —
Die eeuwigheid die zichzelf schenkt om verlorenen te redden.
Tien nachten lang bleef ik, zonder spijt,
Slapend onder blinde lantaarns,
Die mij nergens heen leidden over de wijde zee.

Zuiverder dan kinderen, dit groen appelvlees,
Frisse smaragdwateren doordringen mijn lijf,
Een lijf als het hout van kerstvuren.
Daar wassen vlekken van blauwe wijn en braaksel mij,
Verspreiden mij, verloren,
Tussen roer en anker.

Dit dolend delirium doopte mij later
In gedichten, vers geboren uit de woeste zee,
Doorweekt met sterren,
Met melktanden die niet aarzelen
Om de mooiste azuur-groene eilanden te verscheuren,
Waar grijs wanhoop en vreugde tezamen zwemmen,
En ik zonk in een vreemde wijsheid,
Glijdend naar de diepte.

Sinds die gewaagde tocht
Kleuren mijn innerlijke werelden plots blauw,
En met hen bloeien illusies sterker op.
Zachte ritmes strijken mij onder het hoge daglicht,
Hun melodieën zoeter dan al onze lieren.
Sinds die reis tot aan de wrede liefdes die rijpten,
Benader ik ze met een ander gevoel.

Nu, o verwondering,
Ken ik hemels die barsten in bliksemflitsen,
Wervelwinden die spuiten in eindeloze fonteinen,
Golven en stromen, nog wilder:
Ik ken de schemer,
Ik groet de dageraad die fier oprijst.
Meer nog,
Ik ken het volk van witte duiven, dragers van liefde,
En soms zag ik die mens
Die wij meenden te ontwaren.

Ik zag de zon, zo nabij, bevlekt met mystieke gruwelen,
Gevoelens die ik nooit had aangeraakt,
Lang schijnend op purperen raadsels, vaag,
Als schreeuwende spelers in een drama van vervlogen tijden,
Als golven rollend ver van hun wrak.

Ik droomde van een groene nacht waar sneeuw verblindend dwarrelt,
En een kus die traag stijgt naar de ogen van de oceaan,
En in mijn nieuw weten hoorde ik het draaiend lied der sappen,
Een klank die ik nooit had gevangen,
En het geel-blauw ontwaken van een fosforzang.

Maandenlang joeg ik op zwelden massa’s,
Razende koeienhokken die koraalriffen bestormen,
Zonder ooit te denken dat Maria’s lichtende voeten
Een stille kracht droegen om woeste zeeën te splijten.

Ik botste, weet je, op flora zonder weerga,
Mengsels van stille bloemen met panterogen en wisselende mensenvelden,
Regenbogen die ons ruw omarmen als teugels,
Alles getekend onder horizonten van zeeën en dolende, duistere oerhorden.

Ik zag weidse moerassen gisten,
Vallen rotten terwijl ze joegen op een mythisch beest —
Nu draak, dan slang, soms krokodil —
Dat loerend gevaar dat de aarde kan vernietigen.
Ik zag lawines brullen door stiltes heen,
Tussen twee slagen van angstaanjagende lucht,
En ver weg, donderende watervallen van immense hoogte,
Stortend in verwoestend geraas.

Ik zag rivieren verstijfd door vorst,
Zilveren zonnen, machtige stroomaders,
Hemels gehouwen uit gloed,
Voelde felle slagen in de diepte van bruine baaien,
Waar kevers reusachtige slangen verslinden,
Waar kronkelbomen zich vlechten in zwarte, bedwelmende geuren.

Ik wenste dat kinderen deze dolfijnen zagen,
Deze blauwe waterstroom, die gouden vissen, die zingende scholen,
Dit bloeiend schuim,
Deze fabelwinden die mij optillen, gevleugeld, elk ogenblik.

Soms, martelaar, werd ik moe van polen die mij scheurden,
Netten van vaderlanden die om mijn vlees streden,
Moe van de zee die haar vrolijke tuimelaars spuwt,
Moe van klimmen vol schaduwbloemen,
Met gal-gele zuigers,
Moe van alles, alleen gelaten, als een vrouw op haar knieën…

Langs mijn kusten zag ik een schiereiland vechten om aan te meren,
En daarmee afval van krijsende vogels met blonde ogen,
En ik roei, ik roei, doorklievend broze, crumbling banden,
Waar drenkelingen afdrijven naar de bodem, slapend achteruit.

Toch ik alleen, deze verloren boot onder de ruige manen der baaien,
Ik alleen doorboorde de vlammende hemel als een muur,
Ik alleen wierp in de orkaan een tekenloze lucht,
Geen meeuw in vlucht om mij te leiden,
Ik alleen, die geen zeilschip noch sterk lijf
Kon helpen zelfs een dronken lijk te vangen.

Vrij, doordrenkt van rook, stijg ik naar een purperen mist,
Ik die die brandende hemel doorbrak als een wand,
Ik die op mijn handen de zoetste vruchten droeg
Om ze te schenken aan doorgewinterde dichters, die genieën,
Ik, korstmos en wier smekend tot de zonnen,
Ik, poëtische doeken genaaid met azuren draden.

Ik die rende, besmeurd met elektrische tatoeages,
Gekke plank geworpen in bulderende oceanen,
Begeleid door zwarte zeepaarden,
Toen de «juli’s» sloegen met razende knuppels,
Onder hemels van pulserende piramides, bruisend van leven en gloed!

Ik die beefde van angst,
Wiens snikken opwelden vijftig mijlen van waters gefluister,
Ik wiens vlees mythische mannetjes baarde,
Die titanische zee-«behemoths»,
Ik die de gestapelde stormen weefde,
Ik die die eeuwige blauwe stilte spon,
Ik die Europa beweende, geketend in haar oude boeien!

Ik die sterreneilanden zag, ziend! En eilanden,
Hun razende hemels zonder grenzen, wijd open voor zeelui,
Hebben die nachten hun diepte verloren waar jij slaapt,
Verbannen, o miljoenen gouden meeuwen,
O vlot van een toekomst die niet wil zinken?

Ik, waarlijk, weende — weende meer dan ik kon dragen!
Mijn ochtenden vol pijn,
Elke maan scherp van droefheid en lelijkheid, elke zon bleek en mat:
Ik, die een felle liefde vulde met bedwelmende extase,
O, laat vlammen de balk en ballast verslinden!
En laat mij naar zee gaan, ontwapend…

Als ik water van Europa verlang, volstaat een plas,
Een zwarte, koude poel waar, naar de relieken van de schemer,
Ik, dat hurkende kind, verdronken in smart, altijd starend,
Ik, broos bootje dolend, broos als mei-vlinders.

En hier ben ik, uitgeput, gewassen in jullie schande,
Jullie, o menselijke guillotines, vlijmscherp,
Hoe de sporen der zeeën te volgen met deze katoendragers?
Uitgeput, niet in staat de vaandels te kruisen die vrolijk roepen,
Niet in staat die vlammende toortsen te passeren,
Uitgeput, niet meer zwemmend,
Voor de ogen van gevangen schepen, angstaanjagend, dodelijk.
Deze vertaling streeft ernaar de poëtische essentie en de rijke beeldtaal van jouw originele tekst te behouden, aangepast aan de klanken en stijl van het Vlaams-Nederlands. Als je aanpassingen wilt of een specifiek deel wilt verdiepen, laat het me weten!



سأقدم ترجمة شعرية إلى الألمانية تحافظ على الإبداعية والعمق الرمزي للنص العربي، مع استخدام لغة أدبية غنية تعكس الصور الشعرية والإيقاع الداخلي بأسلوب يتناسب مع الروح الشاعرية للعمل. إليك الترجمة:
Das Trunken Schiff
(Poetische Übersetzung ins Deutsche)
Als ich mich entschloss, die wankenden, spöttischen Flüsse hinabzugleiten,
Fühlte ich nichts, in jenem flüchtigen Moment,
Als ob ich nur vom Willen derer geführt wurde, die mein Boot lenkten:
Die Schreie der Rothäute, nackt an Pfähle genagelt,
Unter einem unendlichen Spektrum zahlloser Farben,
Rissen all meine Sinne an sich,
Als hätten diese Sinne keine andere Aufgabe,
Als ihr unschuldiges Blut zu verschlingen.

Dort lag ich, verlassen, von den Seeleuten unbeachtet,
Die — wie mir schien —
Flämischen Weizen oder englische Baumwolle luden.
Erst als ihr lärmendes Fest der Qual endete,
Zogen mich die Flüsse dorthin, wohin ich wollte.

Im wütenden Wirbel der Ozeantide,
Ich, nun in einem Winter, den ich nie gekannt,
Wurde taub, wie ein Kind, dessen Geist,
Noch zu zart, nichts hört,
Rennend, rennend, vergebens,
Während treibende Inselchen mir keinen siegreichen Halt boten.

Nur der Sturm segnete mein Erwachen auf See.
Leichter als ein Korken auf den Wellen,
Tanze ich hier, schwankend mit dem tosenden Wasser,
Als rolle ich auf den Rädern der Ewigkeit —
Jener Ewigkeit, die sich selbst gibt, um die Verlorenen zu retten.
Zehn Nächte lang verweilte ich, ohne Reue,
Schlafend unter blinden Laternen,
Die mich nirgendwohin führten über die weite See.

Reiner als Kinder, dieses grüne Apfelfleisch,
Frische smaragdene Wasser durchdringen meinen Leib,
Ein Leib wie das Holz der Weihnachtsfeuer.
Dort waschen Flecken von blauem Wein und Erbrochenem mich,
Zerstreuen mich, verloren,
Zwischen Ruder und Anker.

Dieses wandernde Delirium tauchte mich später
In Gedichte, frisch geboren aus dem stürmischen Meer,
Durchtränkt von Sternen,
Mit Milchzähnen, die nicht zögern,
Die schönsten azur-grünen Inseln zu zerreißen,
Wo graue Verzweiflung und Freude gemeinsam schwimmen,
Und ich sank in eine seltsame Weisheit,
Hinabgleitend in die Tiefe.

Seit jener kühnen Reise
Färbten sich meine inneren Welten plötzlich blau,
Und mit ihnen wurden Illusionen stärker.
Leichte Rhythmen streifen mich unter dem hohen Tagesglanz,
Ihre Melodien süßer als all unsere Leiern.
Seit jener Fahrt bis zu den harten Lieben, die reiften,
Begegne ich ihnen mit einem anderen Gefühl.

Nun, o Staunen,
Kenne ich Himmel, die in Blitzen bersten,
Wirbelwinde, die in endlosen Fontänen sprudeln,
Wellen und Ströme, noch wilder:
Ich kenne die Dämmerung,
Ich grüße die Morgenröte, die stolz emporsteigt.
Mehr noch,
Kenne ich das Volk der weißen Tauben, Träger der Liebe,
Und manchmal sah ich jenen Menschen,
Den wir zu erahnen glaubten.

Ich sah die Sonne, so nah, befleckt mit mystischen Schrecken,
Gefühle, die ich nie berührt hatte,
Lange leuchtend auf purpurnen Rätseln, vage,
Wie schreiende Darsteller eines Dramas aus versunkenen Zeiten,
Wie Wellen, die fern ihres Wracks rollen.

Ich träumte von einer grünen Nacht, wo Schnee blendend wirbelt,
Und einem Kuss, der langsam zu den Augen des Ozeans steigt,
Und in meinem neuen Wissen hörte ich das wirbelnde Lied des Safts,
Einen Klang, den ich nie vernommen,
Und das gelb-blaue Erwachen eines Phosphorgesangs.

Monatelang jagte ich anschwellende Massen,
Wütende Viehställe, die Korallenriffe stürmen,
Ohne je zu denken, dass Marias leuchtende Füße
Eine stille Kraft trugen, um tobende Meere zu spalten.

Ich stieß, wisst ihr, auf Flora ohnegleichen,
Mischungen aus stillen Blumen mit Pantheraugen und wechselnden Menschhäuten,
Regenbögen, die uns rau wie Zügel umarmen,
Alles gezeichnet unter Horizonten von Meeren und dunklen, wandernden Urhorden.

Ich sah weite Sümpfe gären,
Fallen faulen, während sie einem mythischen Tier nachjagten —
Bald Drache, bald Schlange, bald Krokodil —
Jene lauernde Gefahr, die die Erde vernichten könnte.
Ich sah Lawinen durch die Stille brüllen,
Zwischen zwei Schlägen furchterregender Luft,
Und fern, donnernde Wasserfälle von ungeheurer Höhe,
In zerstörerischem Tosen herabstürzend.

Ich sah Flüsse, erstarrt von Frost,
Silberne Sonnen, mächtige Stromadern,
Himmel, gehauen aus Glut,
Spürte harte Schläge in der Tiefe brauner Buchten,
Wo Käfer riesige Schlangen verschlingen,
Wo gewundene Bäume sich in schwarze, berauschende Düfte schlingen.

Ich wünschte, Kinder könnten diese Delfine sehen,
Diesen blauen Wasserstrom, jene goldenen Fische, jene singenden Schwärme,
Diesen blühenden Schaum,
Diese Märchenwinde, die mich emporheben, geflügelt, in jedem Moment.

Manchmal, Märtyrer, wurde ich der Pole müde, die mich zerrissen,
Netze von Vaterländern, die um mein Fleisch stritten,
Des Meeres müde, das seine fröhlichen Gaukler spuckt,
Müde von Aufstiegen, beladen mit Schattenblumen,
Mit gallengelben Saugern,
Müde von allem, allein gelassen, wie eine kniende Frau…

An meinen Ufern sah ich eine Halbinsel kämpfen, anzulegen,
Und mit ihr die Abfälle kreischender Vögel mit blonden Augen,
Und ich rudere, rudere, zerreiße fragile, bröckelnde Bande,
Wo die Ertrunkenen hinabtreiben zum Schlafen, rückwärts gleitend.

Doch ich allein, dieses verlorene Schiff unter den zottigen Mähnen der Buchten,
Ich allein durchstieß den feurigen Himmel wie eine Wand,
Ich allein warf eine zeichenlose Luft in den Orkan,
Keine Möwe im Flug, um mich zu leiten,
Ich allein, den kein Segelschiff noch starker Leib
Helfen konnte, selbst einen trunkenen Leichnam zu fischen.

Frei, von Rauch durchdrungen, steige ich zu einem purpurnen Nebel,
Ich, der jenen glühenden Himmel durchbrach wie eine Mauer,
Ich, der die süßesten Früchte auf meinen Händen trug,
Um sie den gereiften Dichtern zu schenken, jenen Genies,
Ich, Flechte und Alge, die Sonnen anflehend,
Ich, poetische Leinwände, genäht mit azurenen Fäden.

Ich, der rannte, besudelt mit elektrischen Tätowierungen,
Wahnsinniges Brett, geworfen in brüllende Ozeane,
Begleitet von schwarzen Seepferden,
Als die „Julis“ mit zornigen Keulen schlugen,
Unter Himmeln von pulsierenden Pyramiden, lebendig mit glühendem Drang!

Ich, der vor Schrecken zitterte,
Dessen Schluchzen fünfzig Meilen vom Wassermurmeln aufstieg,
Ich, dessen Fleisch mythische Männchen gebar,
Jene titanischen See-„Behemoths“,
Ich, der die gestapelten Stürme wob,
Ich, der jene ewige blaue Stille spann,
Ich, der Europa beweinte, gefesselt in ihren alten Ketten!

Ich, der siderische Archipelago sah, sehend! Und Inseln,
Ihre rasenden Himmel ohne Grenzen, offen für Seeleute,
Haben jene Nächte ihre Tiefe verloren, wo du schläfst,
Verbannt, o Millionen goldener Möwen,
O Floß einer Zukunft, die nicht sinken will?

Ich, wahrhaftig, weinte — weinte mehr, als ich tragen konnte!
Meine Morgen voller Schmerz,
Jeder Mond scharf vor Trauer und Hässlichkeit, jede Sonne bleich und matt:
Ich, den eine wilde Liebe mit berauschender Ekstase füllte,
O, mögen Flammen den Balken und das Ballast verzehren!
Und möge ich zur See gehen, entwaffnet…

Wenn ich Europas Wasser begehre, genügt mir eine Pfütze,
Eine schwarze, kalte Lache, wo, hin zu den Relikten der Dämmerung,
Ich, jenes kauernde Kind, ertrunken in Leid, stets starrend,
Ich, gebrechliches Boot, treibend, zerbrechlich wie Mai-Schmetterlinge.

Und hier bin ich, erschöpft, gewaschen in eurer Schande,
Ihr, o menschliche Guillotinen, scharf geschliffen,
Wie die Spuren der Meere verfolgen mit diesen Baumwollträgern?
Erschöpft, unfähig, die Banner zu kreuzen, die frohlockend rufen,
Unfähig, jene feurigen Fackeln zu passieren,
Erschöpft, nicht mehr schwimmend,
Vor den Augen gefangener Schiffe, furchterregend, tödlich.
Diese Übersetzung versucht, die poetische Tiefe und die bildhafte Sprache deines Originaltexts im Deutschen widerzuspiegeln, mit einem Stil, der die emotionale Intensität bewahrt. Falls du Anpassungen wünschst oder einen bestimmten Abschnitt vertiefen möchtest, lass es mich wissen!


سأقدم ترجمة شعرية إلى الفارسية تحافظ على الإبداعية والعمق الرمزي للنص العربي، مع استخدام لغة أدبية غنية تعكس الصور الشعرية والإيقاع الداخلي بأسلوب يتناسب مع التقاليد الشعرية الفارسية العريقة. إليك الترجمة:
قایق مست
(ترجمه شاعرانه به پارسی)
هنگامی که تصمیم گرفتم از رودهای لرزان و مسخره فرو شوم،
در آن لحظه هیچ نفهمیدم،
گویی تنها به دست کسانی که قایقم را هدایت می‌کردند پیش می‌رفتم:
فریاد سرخ‌پوستان، عریان بر چوب‌های دار،
زیر طیف بی‌پایان رنگ‌های بی‌شمار،
همه حواسم را ربودند،
انگار حواسم جز این کاری نداشتند
که خون بی‌گناهشان را ببلعند.

آنجا دراز کشیده بودم، ملوانان مرا نادیده می‌گرفتند،
آنان که — به گمانم —
گندم فلاندر یا پنبه انگلیسی بار می‌زدند.
تنها وقتی جشن پرهیاهوی عذابشان پایان یافت،
رودها مرا به جایی که می‌خواستم کشاندند.

در گرداب خشمگین جزر و مد اقیانوس‌ها،
من، اکنون در زمستانی که هرگز نشناخته بودم،
کر شدم، مانند کودکی که ذهنش،
هنوز نارس، چیزی نمی‌شنود،
دوان، دوان، بیهوده،
و جزیره‌های شناور هیچ معنای پیروزی
برای چنگ زدن به من نمی‌دادند.

تنها توفان بود که بیداری‌های دریاییم را برکت داد.
سبک‌تر از چوب‌پنبه بر امواج،
اینجا می‌رقصم، مست با آب‌های غران،
گویی بر چرخ‌های ابدیت می‌غلتم —
آن ابدیتی که خود را می‌بخشد تا گمشدگان را نجات دهد.
ده شب، بی هیچ پشیمانی،
خوابیدم زیر فانوس‌های کور،
که مرا در میان اقیانوس راهنمایی نکردند.

پاک‌تر از کودکان، این گوشت سیب سبز،
آب‌های تازه و زمردین تنم را می‌شکافند،
تنی چون چوب آتش کریسمس.
آنجا، لکه‌های شراب آبی و استفراغ مرا می‌شویند،
پراکنده‌ام می‌کنند، گم‌شده،
میان سکان و لنگر.

این هذیان سرگردان بعدها مرا غرق کرد
در شعرهایی که تازه از دریای طوفانی زاده شده‌اند،
خیس از ستارگان،
با دندان‌های شیری که درنگ نمی‌کنند
تا زیباترین جزایر لاجوردی و سبز را بدرند،
جایی که خاکستری ناامیدی و شادی با هم شناورند،
و من در حکمت غریبی غرق شدم،
به سوی ژرفا سر خوردم.

از آن سفر جسورانه،
جهان‌های درونم ناگهان آبی شدند،
و با آنها، توهم‌ها پررنگ‌تر گشتند.
آهنگ‌های نرم در زیر نور بلند روز مرا نوازش می‌کنند،
نغمه‌هایشان شیرین‌تر از همه چنگ‌های ما.
از آن سفر تا عشق‌های تلخی که کهنه شدند،
با احساسی دیگر به آنها روبه‌رو شدم.

اکنون، آه شگفتا،
آسمان‌هایی را می‌شناسم که در رعد می‌شکنند،
گردبادهایی که در چشمه‌های بی‌پایان فوران می‌کنند،
امواج و جریان‌هایی سرکش‌تر:
شامگاه را می‌شناسم،
سپیده‌دمی را که با غرور برمی‌خیزد درود می‌گویم.
و فراتر از این،
قوم کبوتران سپید را می‌شناسم، حاملان عشق،
و گاه آن انسان را دیدم
که گمان می‌کردیم او را دیده‌ایم.

خورشید را دیدم، بسیار نزدیک، آلوده به وحشت‌های عرفانی،
احساساتی که هرگز لمس نکرده بودم،
دراز درخشید بر معماهای ارغوانی و گنگ،
مانند بازیگران فریادزن یک درام از روزگار غرق‌شده،
مانند موج‌هایی که دور از غرقابشان می‌غلتند.

شبی سبز را در خواب دیدم که برف خیره‌کننده می‌بارید،
و بوسه‌ای که آرام به سوی چشمان اقیانوس بالا می‌رفت،
و در آگاهی نوینم، آوای چرخان شیره را شنیدم،
صدایی که هرگز نشنیده بودم،
و بیداری زرد و آبی آواز فسفری.

ماه‌ها تمام، توده‌های فزاینده را دنبال کردم،
گله‌گاه‌های دیوانه که بر صخره‌های مرجانی یورش می‌برند،
بی‌آنکه لحظه‌ای بیندیشم که پای درخشان مریم
نیرویی نهان دارد تا دریاهای خشمگین را بشکافد.

برخوردم، می‌دانید، به گل‌هایی بی‌مانند،
آمیزه‌ای از گل‌های ساکن با چشمان پلنگی و پوست‌های متغیر آدمیان،
رنگین‌کمان‌هایی که ما را خشن چون افسار در آغوش می‌کشند،
همه ترسیم‌شده زیر افق‌هایی از دریاها و گله‌های بدوی سرگردان در تاریکی.

باتلاق‌های پهناور را دیدم که می‌جوشند،
تله‌هایی که می‌پوسند در شتاب به سوی هیولایی افسانه‌ای —
گاه اژدها، گاه مار، گاه تمساح —
آن خطر کمین‌کرده که شاید زمین را نابود کند.
خرد شدن کوه‌ها را دیدم که در میان سکوت غریدند،
میان دو انفجار از هوای هراس‌انگیز،
و دورتر، آبشارهای غران از بلندی‌های عظیم،
با شتابی ویرانگر فرو می‌ریختند.

رودهایی دیدم که در یخ بسته بودند،
خورشیدهای نقره‌ای، جریان‌های نیرومند،
آسمان‌هایی تراشیده از اخگر،
ضربات سخت را در ژرفای خلیج‌های قهوه‌ای حس کردم،
جایی که حشرات مارهای غول‌آسا را می‌خورند،
جایی که درختان پیچ‌درپیچ در عطرهای سیاه و مسحورکننده درهم می‌تنند.

آرزو کردم کاش کودکان این دلفین‌ها را ببینند،
این جریان آبی، آن ماهی‌های طلایی، آن دسته‌های آوازخوان،
این کف شکوفه‌زده،
این بادهای افسانه‌ای که هر لحظه مرا، بال‌دار، برمی‌افرازند.

گاه، چون شهیدی، از قطب‌هایی که مرا تکه‌تکه کردند خسته شدم،
تورهای میهن‌هایی که برای گوشتم نزاع می‌کردند،
از دریا که بندبازان شادش را تف می‌کند خسته شدم،
از صعودهایی پر از گل‌های سایه‌دار،
با مکنده‌های زرد صفراوی،
از همه‌چیز خسته، تنها ماندم، مانند زنی زانو‌زده…

بر کرانه‌هایم شبه‌جزیره‌ای دیدم که برای لنگر انداختن می‌کوشید،
و با آن، پس‌مانده پرندگان فریادزن با چشمان بور،
و من پارو می‌زنم، پارو می‌زنم، پیوندهای سست و فروپاشیده را می‌برم،
جایی که غرق‌شدگان به آرامی به عمق می‌روند، در خواب به عقب می‌لغزند.

اما من تنها، این قایق گمشده زیر گیسوان ژولیده خلیج‌ها،
من تنها آسمان آتشین را چون دیواری شکافتم،
من تنها هوایی بی‌نشان را به توفان افکندم،
هیچ مرغ دریایی در پرواز که مرا راهنمایی کند،
من تنها، که هیچ کشتی بادبانی یا تنی استوار
نتواند یاری‌ام دهد حتی جسد مستی را صید کنم.

آزاد، آکنده از دود، به سوی مه‌ای ارغوانی تیره بالا می‌روم،
من که آن آسمان سوزان را چون دیواری گذشتم،
من که شیرین‌ترین میوه‌ها را بر دستانم بردم
تا به شاعران کهنه‌کار، آن نوابغ، پیشکش کنم،
من، گلسنگ و جلبک که به خورشیدها التماس می‌کنم،
من، تابلوهای شاعرانه دوخته‌شده با نخ‌های لاجوردی.

من که دویدم، آلوده به خالکوبی‌های برقی،
تخته‌ای دیوانه، افکنده در اقیانوس‌های غرنده،
همراه با اسب‌های دریایی سیاه،
وقتی «ژوئیه‌ها» با گرزهای خشمگین کوبیدند،
زیر آسمان‌هایی از هرم‌های تپنده، زنده با شوق سوزان!

من که از وحشت لرزیدم،
که هق‌هقم پنجاه فرسنگ دورتر از زمزمه آب برخاست،
من که از گوشتم نرینه‌های اساطیری زادم،
آن «بهیموت»‌های عظیم دریا،
من که توفان‌های انباشته را بافتم،
من که آن سکوت آبی ابدی را ریسیدم،
من که بر اروپا گریستم، در زنجیرهای کهنه‌اش گرفتار!

من که مجمع‌الجزایر ستاره‌ای را دیدم، بینا! و جزایر،
آسمان‌های هذیان‌گوشان بی‌حد، گشوده به دریانوردان،
آیا آن شب‌ها ژرفای خود را از دست داده‌اند که تو در آن خفته‌ای،
تبعیدی، ای میلیون‌ها مرغ دریای زرین،
ای کلک آینده‌ای که غرق شدن نمی‌خواهد؟

من، به‌راستی، گریستم — بیش از توانم گریستم!
سپیده‌هایم پر از درد،
هر ماه تیز از اندوه و زشتی، هر خورشید رنگ‌پریده و بی‌حال:
من که عشقی سرکش مرا از سرمستی پر کرد،
آه، کاش شعله‌ها تیر و وزنه را ببلعند!
و من به دریا روم، بی‌سلاح…

اگر آبی از اروپا بخواهم، گودالی بس است،
گودالی سیاه و سرد که به سوی بازمانده‌های غروب،
من، آن کودک چمباتمه‌زده، غرق در غم، همیشه خیره،
من، قایقی نزار و سرگردان، نزار چون پروانه‌های مه.

و اینک من، خسته، شسته‌شده در ننگ شما،
شما، ای گیوتین‌های انسانی تیز،
چگونه رد دریاها را با این حاملان پنبه پی گیرم؟
خسته، ناتوان از گذر از پرچم‌هایی که با شادی فریاد می‌زنند،
ناتوان از عبور از آن مشعل‌های آتشین،
خسته، دیگر شنا نمی‌کنم،
پیش چشمان کشتی‌های اسیر، هراس‌انگیز، مرگبار.
این ترجمة شاعرانه به پارسی سعی دارد روح عاطفی و تصاویر خیالی متن اصلی را در زبانی غنی و متناسب با سنت شعری پارسی بازآفرینی کند. اگر خواستار تغییر یا تعمیق بخشی خاص هستید، به من بگویید!


سأقدم ترجمة شعرية إلى الصينية الماندرين تحافظ على الإبداعية والعمق الرمزي للنص العربي، مع استخدام لغة أدبية غنية تعكس الصور الشعرية والإيقاع الداخلي بأسلوب يتناسب مع التقاليد الشعرية الصينية. نظرًا لطبيعة اللغة الصينية، سأركز على الإيجاز والجماليات التصويرية التي تتماشى مع الشعر الكلاسيكي أو الحديث. إليك الترجمة:
醉舟
(ترجمة شعرية إلى الصينية الماندرين)
當我決意順着搖晃嘲弄的河流而下,
那一刻,我毫無所感,
彷彿只隨引導我舟之人前行:
赤膚人的哀號,裸身釘於木樁,
在無盡色彩的幻影之下,
奪去我所有感官,
如感官別無他務,
唯吞噬他們無辜之血。

我躺在那,棄置一旁,水手視而不見,
他們似在裝載——我猜想——
弗蘭德麥或英倫棉。
直到那喧囂的折磨盛宴終結,
河流才將我帶往心之所向。

在海洋潮汐的狂亂旋渦中,
我,置身未曾識之冬,
聾如幼童,其心智尚嫩,
無力聞聲,
奔跑,奔跑,徒勞無功,
漂浮小島不予我勝利的意義,
可供依附。

唯風暴祝福我海上之醒。
輕如軟木,浮於浪尖,
我在此與喧騰水波共舞,
似在永恆之輪上滾動——
那永恆自獻身軀,救贖迷途者。
十夜無悔,
我眠於盲燈之下,
茫茫大海,無處指引。

比童真更純,這綠蘋果之肉,
清新碧水穿透我身,
一身如聖誕柴火之木。
藍酒污點與嘔吐洗我,
將我分散,迷失,
於舵與錨之間。

此漂泊之狂熱後來浸我於
新誕於狂海的詩篇,
星光淋漓,
乳牙無懼,
撕咬最美的碧藍島嶼,
灰色絕望與歡愉同泳之處,
我沉入奇異智慧,
滑向深淵。

自那勇敢之旅,
我內心世界忽染藍色,
幻象隨之更濃,
輕柔節奏在高日下撫我,
其旋律甜過我輩之琴。
自那旅程,至苦愛老去,
我以異感面對。

今,驚歎,
我識天際雷霆炸裂,
旋風噴湧無盡泉源,
浪濤與激流更烈:
我識黃昏,
我迎傲然升起的晨曦。
更有甚者,
我識白鴿之民,愛之使者,
偶爾,我瞥見那人,
我輩曾以為已見。

我見太陽近在咫尺,染神秘恐怖,
前所未觸之情,
長照於模糊紫謎,
如古時戲劇中嘶喊的演者,
如浪遠離殞地翻滾。

我夢綠夜,雪花耀目,
一吻緩升至海洋之眼,
新知中,我聞汁液旋響,
從未聽聞之音,
與黃藍喚醒的磷光曲。

整整數月,我追逐膨脹人群,
瘋狂牛欄襲珊瑚礁,
未曾一瞬思及瑪利亞光足,
藏靜力劈開怒海。

我撞,知否,於無雙之花,
靜花與豹眼及人皮交融,
彩虹如韁繩粗暴擁我,
皆繪於海與原始暗群遊蕩的地平線下。

我見廣沼發酵,
陷阱腐爛,急追神獸——
時龍,時蛇,時鱷——
潛伏之危,或殞地。
我見雪崩吼破寂靜,
於兩聲驚空間,
遠處,巨瀑自高處轟鳴,
湧流毀地。

我見河凍於霜,
銀日,雄渾水脈,
天如炭火雕琢,
於褐灣深處感猛擊,
蟲噬巨蛇,
扭曲樹纏黑香醉人。

我盼童子見此海豚,
藍水奔流,金魚,歌魚群,
這綻沫,
這幻風,每刻翼我騰空。

有時,如殉者,倦於撕我之極,
爭我肉之祖國網,
倦海吐其樂伶,
倦負影花之登,
膽黃吸蟲遍布,
倦一切,獨留,如跪婦…

我岸邊見半島欲泊,
伴之聒鳥,金眼殘屑,
我划槳,划槳,斷脆弱崩紐,
溺者緩沉入眠,倒退而去。

然我獨,失舟於灣亂髮下,
我獨刺穿火天如牆,
我獨於颶風投無標氣,
無一飛鷗引我,
我獨,無帆船或壯軀,
能助我撈一醉屍。

自由,煙薰,我升向紫霧,
我,穿透那熾天如壁,
我,手捧至甜之果,
獻老詩人,天才,
我,苔與藻祈日,
我,詩畫綴以碧絲。

我,奔跑,污電紋身,
狂板投於吼海,
黑海馬隨行,
當「七月」怒棒擊下,
於活脈金字塔天!

我,驚顫,
泣自水語五十里升,
我,肉生神雄,
海之「巨獸」,
我,織疊風暴,
我,紡永藍寂,
我,泣歐洲,鎖古鏈!

我,見星島,洞察!與島,
狂天無邊,敞於水手,
彼夜失深,汝眠處乎,
流放,金鷗千萬,
未來之筏,不願沉?

我,真泣——泣超我力!
晨滿痛,
月銳悲醜,陽淡乏:
我,烈愛滿醉狂,
願焰吞樑與重!
我將赴海,無武…

若渴歐水,一潭足矣,
黑冷潭,暮遺處,
我,蹲童,溺悲,永凝視,
我,脆舟,迷,如五月蝶。

今我,疲,浴爾恥,
爾,人斷頭刀,鋒利,
如何隨棉夫追海跡?
疲,不能越歡旗,
不能穿火炬,
疲,不泳,
於囚船怖目前。
هذه الترجمة تسعى لنقل الجوهر الشاعري للنص العربي إلى الصينية الماندرين، مع الحفاظ على الإيجاز والصور الجمالية التي تلائم الشعر الصيني. إذا كنت ترغب في تعديل أو تعميق جزء معين، أخبرني!



#احمد_صالح_سلوم (هاشتاغ)       Ahmad_Saloum#          



الحوار المتمدن مشروع تطوعي مستقل يسعى لنشر قيم الحرية، العدالة الاجتماعية، والمساواة في العالم العربي. ولضمان استمراره واستقلاليته، يعتمد بشكل كامل على دعمكم. ساهم/ي معنا! بدعمكم بمبلغ 10 دولارات سنويًا أو أكثر حسب إمكانياتكم، تساهمون في استمرار هذا المنبر الحر والمستقل، ليبقى صوتًا قويًا للفكر اليساري والتقدمي، انقر هنا للاطلاع على معلومات التحويل والمشاركة في دعم هذا المشروع.
 



اشترك في قناة ‫«الحوار المتمدن» على اليوتيوب
حوار مع الكاتبة انتصار الميالي حول تعديل قانون الاحوال الشخصية العراقي والضرر على حياة المراة والطفل، اجرت الحوار: بيان بدل
حوار مع الكاتب البحريني هشام عقيل حول الفكر الماركسي والتحديات التي يواجهها اليوم، اجرت الحوار: سوزان امين


كيف تدعم-ين الحوار المتمدن واليسار والعلمانية على الانترنت؟

تابعونا على: الفيسبوك التويتر اليوتيوب RSS الانستغرام لينكدإن تيلكرام بنترست تمبلر بلوكر فليبورد الموبايل



رأيكم مهم للجميع - شارك في الحوار والتعليق على الموضوع
للاطلاع وإضافة التعليقات من خلال الموقع نرجو النقر على - تعليقات الحوار المتمدن -
تعليقات الفيسبوك () تعليقات الحوار المتمدن (0)


| نسخة  قابلة  للطباعة | ارسل هذا الموضوع الى صديق | حفظ - ورد
| حفظ | بحث | إضافة إلى المفضلة | للاتصال بالكاتب-ة
    عدد الموضوعات  المقروءة في الموقع  الى الان : 4,294,967,295
- كتابتي لقصيدة المركب السكران من جديد مع ترجمات لها
- عبقرية ترجمة احمد صالح سلوم للمركب السكران حسب Gork3
- قصيدة : فجر من أجل ارض تحترق..
- قصيدة: نشيد لا يهاب الموت..
- ترجماتي لروبرت بلاي ومدى امانتها الأدبية حسب الذكاء الاصطناع ...
- لماذا يدمر الجولاني وعصابته الوهابية الاقتصاد والشعب السوري ...
- ترامب يعلن انهيار امبراطورية العم سام إلى الابد ..
- من قدم افضل ترجمات لقصيدة -المركب السكران - للشاعر الفرنسي ر ...
- ما الذي تعلمه الصين لأطفالها من خلال فيديوهات توثق عمل اجيال ...
- ترامب و مشروعه بتدمير المخابرات المركزية والمجمع العسكري ..
- لماذا يقترن كره الشيوعية في العالم الثالث بالتخلف والتبعية..
- ما هي الكلمة التي يكرهها اغلب العرب مما يجعلهم في قاع التخلف ...
- البيان الاول للمقاومة السورية والتغييرات القادمة في المنطقة
- ابو العلاء المعري يقيم من كسروا تمثاله في المعرة
- قصيدة : ضحايا الفاشيست الصهيو أتراك في الساحل السوري
- أندريه بريتون يستشرف الأفق الشعري في قصائد عربية
- تكثيف لغوي واستخدام كلمات قليلة للتعبير عن فكرة معقدة وعميقة ...
- شعراء الصين وفارس في تعليق على مائة قصيدة
- كتيب نقدي عن الشاعر احمد صالح سلوم حسب ذ ا
- كولردج يقرأ قصيدة عن الشهيد انيس النقاش


المزيد.....




- -تاريخ العيون المُطْفأة- لنبيل سليمان.. عميان في جغرافيا الا ...
- روسيا تحتضن معرضا للفنان العراقي صفاء حاتم سعدون الحساني
- نشر مجموعة شعرية
- تحقيق فرنسي يستهدف الممثل جيرار دوبارديو بشأن -مقر ضريبي وهم ...
- اتحاد الأدباء يحتفي بعبد الملك نوري وفؤاد التكرلي..
- الكتاب الإلكتروني والنشر الذاتي.. هل يدقان المسمار الأخير في ...
- مؤتمر الحوار الوطني السوري .. انتقادات للاستعجال وضعف التمثي ...
- فيلم يوثق زيارة مراسل إسرائيلي إلى دمشق يُعرض الليلة وسط موج ...
- أبوظبي تحتضن مهرجان -صنع في روسيا- لتعريف الزوار بالثقافة وا ...
- جوائز السينما كانت خارج التوقعات.. الفائزون بجوائز نقابة ممث ...


المزيد.....

- نحبّكِ يا نعيمة: (شهادات إنسانيّة وإبداعيّة بأقلام مَنْ عاصر ... / د. سناء الشعلان
- أدركها النسيان / سناء شعلان
- مختارات من الشعر العربي المعاصر كتاب كامل / كاظم حسن سعيد
- نظرات نقدية في تجربة السيد حافظ الإبداعية 111 / مصطفى رمضاني
- جحيم المعتقلات في العراق كتاب كامل / كاظم حسن سعيد
- رضاب سام / سجاد حسن عواد
- اللغة الشعرية في رواية كابتشينو ل السيد حافظ - 110 / وردة عطابي - إشراق عماري
- تجربة الميج 21 الأولي لفاطمة ياسين / محمد دوير
- مذكرات -آل پاتشينو- عن -العرّاب- / جلال نعيم
- التجريب والتأسيس في مسرح السيد حافظ / عبد الكريم برشيد


المزيد.....


الصفحة الرئيسية - الادب والفن - احمد صالح سلوم - اعادة كتابتي لقصيدة المركب السكران لريمبو مع ترجمة بلغات متعددة